Μια αλλιώτικη Καθαρή Δευτέρα ..

Η πρόσκληση – προκληση το ελεγε καθαρα: «Ο δικός μας θα ειναι αληθινός». Ποιος? Ο αετός βέβαια! Μια εναλλακτική δυνατότητα για το πρωινό της Καθαρής Δευτέρας, ένα λάκτισμα όχι μόνο στην οικολογική συνείδηση μα και στην ψυχή μέσα από μια πράξη αγάπης. Αποφασίσαμε φέτος λοιπόν να μην κάνουμε τις συνήθεις δραστηριότητες των Κούλουμων αλλά να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της ΑΝΙΜΑ (http://www.wild-anima.gr/) και να παραστούμε στην απελευθέρωση μερικών αρπακτικών που είχαν τύχει περίθαλψης από το εν λόγω σωματείο, και τώρα πλέον, υγιή και πανέτοιμα, έπρεπε να γυρίσουν στα φυσικά τους ενδιαιτήματα.
Ως χώρος απελευθέρωσης είχε ορισθεί το Σπήλαιο Παιανίας, μια θέση-πανόπτης στις ανατολικές πλαγιές του Υμηττού. Η εικόνα της θέσης όπως φαίνεται από την Αττική Οδό, σαφώς δεν μπορεί να προϊδεάσει για το τι περιμένει τον επισκέπτη ανεβαίνοντας. Ένας καλός δρόμος χαραγμένος πάνω στην πλαγιά, καταλήγει σε ένα πλάτωμα κάπου στα 450-500 μ. υψόμετρο, όπου έχει διαμορφωθεί η είσοδος του Σπηλαίου. Στον ουρανό ένα ζευγάρι γερακίνες μας περίμενε κόβοντας βόλτες συνέχεια πάνω από τα κεφάλια μας, σαν οιωνός της επερχόμενης απελευθέρωσης. Γύρω απότομα ασβεστολιθικά βράχια, στις λόχμες και στη βάση των οποίων τρυπώνουν ενδημικές καμπανούλες, ονόσμες, φτέρες, εντυπωσιακές γαλατσίδες. Κάτω στα πόδια μας η πεδιάδα της Μεσογαίας, καλυμμένη από μια απόκοσμη άχλη. Στο βάθος το Αεροδρόμιο, παραφωνία και δυσάρεστη «ασυνέχεια» στο τοπίο, μα λίγο πιο μακριά, η Εύβοια και η Δίρφυς, άγρια, απότομη, σκεπασμένη με χιόνια. Ορατά σχεδόν τα πάντα. Μέχρι Κέα έφθανε το μάτι, κοιτώντας χωρίς να κορέννυται.
Ώρες – ώρες σκέπτεται κανείς ότι όταν μια πράξη έχει βαρύτητα κι αξία όλες οι επιμέρους συνισταμένες συντείνουν ώστε να περαιωθεί με τον καλύτερο τρόπο. Κι έτσι έγινε και σήμερα. Ο καιρός, οι παριστάμενοι, τα μέλη της ΑΝΙΜΑ, η διστακτικά ανοιξιάτικη φύση, οι μυρωδιές. Είναι τόσο ανεπαρκή τα λόγια για να περιγράψουν τελικά καταστάσεις που μόνο σαν τις βιώσεις αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της συγκίνησης που προκαλούν.
Πάνω στο Σπήλαιο περίμενε η πανάξια αρωγός της φύσης, η Μαρία Γανωτή, που είναι και αντιπρόεδρος της ΑΝΙΜΑ. Ευπροσήγορη και διαθέσιμη να δώσει κάθε πληροφορία, κράτησε ζωντανό το ενδιαφέρον των παρευρισκομένων μέχρι να μαζευτεί όλος ο κόσμος που θα παρακολουθούσε τη διαδικασία.
Με καθυστέρηση μεν, αλλά άνευ οιουδήποτε παραπόνου, αφέθηκαν ελεύθερα τα αρπακτικά. Τρεις γερακίνες (Buteo buteo) έφυγαν από τα χέρια των μελών του σωματείου. Και οι τρεις είχαν πυροβοληθεί από ασυνείδητους κυνηγούς, καθώς είναι είδος που αποτελεί εύκολο στόχο. Λόγω «τεμπελιάς» συχνά προσεγγίζει κατοικημένες περιοχές και δρόμους όπου βρίσκονται σκοτωμένα από τα αυτοκίνητα διάφορα μικρά ζωάκια και άρα μια εύκολη πηγή τροφής. Το καλύτερο όμως ήλθε στο τέλος: ένας πανέμορφος φιδαετός (Circaetus gallicus), ανοιχτόχρωμος, επιβλητικός, με ογκώδες κεφάλι, έντονα χρυσά μάτια, δυνατά ποδιά. Είχε βρεθεί αποκαμωμένος, σχεδόν εντός οικιστικής ζώνης στην Πετρούπολη τον Ιανουάριο, αφού είχε παλέψει με ένα μεγάλο φίδι μήκους 2 μέτρων. Αφέθηκε να φύγει μόνος του και αφού μας κοίταξε ένα γύρω, πέταξε σχεδόν ξυστά πάνω από τα κεφάλια μας προσφέροντας ένα εκπληκτικό θέαμα.
Προς ολοκλήρωσιν της τέρψης, όλα τα πουλιά έμειναν κοντά μας για αρκετή ώρα πλανάροντας αναγνωριστικά πάνω από το Σπήλαιο.
Ήταν – ίσως – τα πιο ενδιαφέροντα Κούλουμα της ζωής μου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον ...